مجله خبری آسانسور

اگرچه آسانسورها ممکن است یک اختراع مدرن به نظر برسند، اما وسایلی که برای انتقال افراد یا کالاها به صورت عمودی استفاده می‌شوند هزاران سال است که وجود داشته‌اند. فروش آسانسور طبق نوشته‌های ویترویوس، ارشمیدس، ریاضی‌دان یونانی، یک آسانسور اولیه را در سال 236 قبل از میلاد ایجاد کرد. که با بالا بردن طناب‌هایی که به دور یک درام پیچیده شده بود کار می‌کرد و توسط نیروی انسانی اعمال شده به یک کاپیتان چرخانده می‌شد. در روم باستان، مجموعه ای زیرزمینی از اتاق ها، آغل حیوانات و تونل ها در زیر کولوسئوم قرار داشت. در فواصل زمانی مختلف، آسانسورهایی که صدها مرد با استفاده از وینچ‌ها و وزنه‌های تعادل کار می‌کردند، گلادیاتورها و حیوانات بزرگ را از طریق میله‌های عمودی به میدان جنگ می‌بردند.

در سال 1743، لویی پانزدهم چیزی را که به آن «صندلی پرنده» می‌گویند ساخته شد تا به یکی از معشوقه‌هایش اجازه دسترسی به اتاقش در طبقه سوم کاخ ورسای را بدهد. به همین ترتیب، یک «میز پرنده» در قلعه خلوت‌نشینی او به شاه و مهمانان خصوصی‌اش اجازه می‌داد بدون دخالت خادمان غذا بخورند. با صدای زنگ، میزی از آشپزخانه زیر به اتاق ناهار خوری با یک غذای مفصل، شامل تمام وسایل ضروری بلند می شد.

در اواسط قرن نوزدهم، آسانسورهایی که با بخار یا آب کار می‌کردند برای فروش در دسترس بودند، اما طناب‌هایی که به آن‌ها تکیه می‌کردند ممکن بود فرسوده یا از بین بروند و بنابراین، عموماً برای سفرهای مسافری مورد اعتماد نبودند. با این حال، در سال 1852، Elisha Graves Otis یک استراحت ایمنی اختراع کرد که صنعت حمل و نقل عمودی را متحول کرد. در صورتی که طناب بالابر آسانسور پاره شود، یک فنر پنجه‌ها را روی کابین کار می‌کند و آنها را با قفسه‌هایی در کناره‌های شفت در موقعیت خود قرار می‌دهد و کابین را در جای خود معلق می‌کند. اولین آسانسور مسافربری تجاری Otis که در سال 1857 در یک فروشگاه بزرگ پنج طبقه در شهر نیویورک نصب شد، به زودی افق جهان را تغییر داد و آسمان خراش ها را به واقعیتی عملی تبدیل کرد و با ارزش ترین املاک و مستغلات را از طبقه اول به پنت هاوس تبدیل کرد.